จุฑารัตน์ พัชรศิรศักดิ์ Intarakanya (เกิด พ.ศ. 2530 จ.ชลบุรี) ผลงานของเธอเกิดจากการสำรวจความเปราะบางและภาวะซ่อนเร้นภายในจิตใจมนุษย์ ผ่านการใช้วัสดุเรียบง่ายอย่างกระดาษ เส้นใยอินทรีย์ ผืนผ้าใบสีขาว ร่วมกับสื่อผสมที่หลากหลาย ทั้งการวาด ระบายสี และประติมากรรมจัดวาง ซึ่งก่อให้เกิดพื้นที่ศิลปะที่ทั้งใกล้ชิดและเปิดกว้างในเวลาเดียวกัน
ทัศนภาษาของจุฑารัตน์เต็มไปด้วยความอ่อนไหวที่เฉียบคม เปิดพื้นที่ให้ผู้ชมได้สัมผัสภาวะเปราะบาง ในฐานะเงื่อนไขร่วมกันของความเป็นมนุษย์ สัญลักษณ์ที่ปรากฏซ้ำ เช่น กระต่าย ผีเสื้อ หรือสิ่งมีชีวิตที่ไร้น้ำหนัก ดำรงอยู่ในฐานะผู้สื่อสารความรู้สึกละเอียดอ่อนที่เรามักไม่เอื้อนเอ่ย สิ่งเหล่านี้ลอยเลื่อนอยู่ระหว่างการปรากฏและการหายไป ระหว่างสัญชาตญาณและความทรงจำ ราวกับการดำรงอยู่คือความสมดุลอันเปราะบาง
ในนิทรรศการ “Beneath the Shadow of Fear” ศิลปินสำรวจความหวาดหวั่นอันเงียบงันที่คอยติดตามชีวิตประจำวัน ภาพเส้นสายโปร่งใส พื้นผิวกึ่งทึบแสง และเงาที่เคลื่อนไหว ผลงานชวนให้ผู้ชมชะลอจังหวะ และก้าวเข้าสู่พื้นที่ที่ความกลัวไม่ได้เป็นสิ่งต้องหนีห่าง แต่เป็นสิ่งที่ควรถูกมองเห็น
Face your inner fear experience your fragile truths as they appear
Jutarad Phatcharasirasak Intarakanya (b.1987, Chonburi, Thailand). Working primarily with plain paper, white canvas, organic fibers and mixed media, Jutarad creates paintings and installations that evoke both intimacy and expansiveness. Her visual language is tender yet incisive, allowing viewers to enter spaces where vulnerability is neither concealed nor dramatized but offered as a shared human condition.
Recurring motifs rabbits, butterflies, and other weightless creatures surface as symbolic mediators of the delicate emotions we often carry but rarely articulate. Within her work, these figures drift between presence and absence, instinct and memory, suggesting survival not as conquest but as a fragile equilibrium. Through this poetic balance, Jutarad invites us to encounter the quiet strength within fragility, and to recognize the beauty of emotions that hover just beyond words.
In “Beneath the Shadow of Fear”, Jutarad turns her attention to the silent anxieties that follow us through everyday life. The works invite viewers to slow down and step into a space where fear isn't something to escape, but something to recognize. Floating lines, translucent surfaces, and shifting shadows come together to form quiet environments that reflect the emotions we often keep tucked away. Rather than presenting something to simply look at, the exhibition becomes a shared moment one that gently asks: what are you carrying, and are you ready to see it?
